Ἰακὠβου

1
Ἰάκωβος θεοῦ καὶ κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος ταῖς δώδεκα φυλαῖς ταῖς ἐν τῇ διασπορᾷa χαίρειν.b
2  Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε,a ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖςb περιπέσητεc ποικίλοις,d
3  γινώσκοντεςa ὅτι τὸ δοκίμιονb ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεταιc ὑπομονήν·
4  ἡ δὲ ὑπομονὴ ἔργον τέλειονa ἐχέτω,b ἵνα ἦτεc τέλειοιd καὶ ὁλόκληροι,e ἐν μηδενὶ λειπόμενοι.f
5  Εἰ δέ τις ὑμῶν λείπεταιa σοφίας, αἰτείτωb παρὰ τοῦ διδόντοςc θεοῦ πᾶσιν ἁπλῶςd καὶ ⸀μὴ ὀνειδίζοντος,e καὶ δοθήσεταιf αὐτῷ·
6  αἰτείτωa δὲ ἐν πίστει, μηδὲν διακρινόμενος,b ὁ γὰρ διακρινόμενοςc ἔοικενd κλύδωνιe θαλάσσης ἀνεμιζομένῳf καὶ ῥιπιζομένῳ·g
7  μὴ γὰρ οἰέσθωa ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὅτι λήμψεταίb τι παρὰ τοῦ κυρίου
8  ἀνὴρ δίψυχος,a ἀκατάστατοςb ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ.
9  Καυχάσθωa δὲ ὁ ἀδελφὸς ὁ ταπεινὸςb ἐν τῷ ὕψειc αὐτοῦ,
10  ὁ δὲ πλούσιοςa ἐν τῇ ταπεινώσειb αὐτοῦ, ὅτι ὡς ἄνθοςc χόρτουd παρελεύσεται.e
11  ἀνέτειλενa γὰρ ὁ ἥλιος σὺν τῷ καύσωνιb καὶ ἐξήρανενc τὸν χόρτον,d καὶ τὸ ἄνθοςe αὐτοῦ ἐξέπεσενf καὶ ἡ εὐπρέπειαg τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἀπώλετο·h οὕτως καὶ ὁ πλούσιοςi ἐν ταῖς πορείαιςj αὐτοῦ μαρανθήσεται.k
12  Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένειa πειρασμόν,b ὅτι δόκιμοςc γενόμενοςd λήμψεταιe τὸν στέφανονf τῆς ζωῆς, ὃν ⸀ἐπηγγείλατοg τοῖς ἀγαπῶσινh αὐτόν.
13  μηδεὶς πειραζόμενοςa λεγέτωb ὅτι Ἀπὸ θεοῦ πειράζομαι·c ὁ γὰρ θεὸς ἀπείραστόςd ἐστινe κακῶν, πειράζειf δὲ αὐτὸς οὐδένα.
14  ἕκαστος δὲ πειράζεταιa ὑπὸ τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενοςb καὶ δελεαζόμενος·c
15  εἶταa ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσαb τίκτειc ἁμαρτίαν, ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσαd ἀποκύειe θάνατον.
16  μὴ πλανᾶσθε,a ἀδελφοί μου ἀγαπητοί.
17  Πᾶσα δόσιςa ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημαb τέλειονc ἄνωθένd ἐστιν,e καταβαῖνονf ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων, παρ’ ᾧ οὐκ ἔνιg παραλλαγὴh ἢ τροπῆςi ἀποσκίασμα.j
18  βουληθεὶςa ἀπεκύησενb ἡμᾶς λόγῳ ἀληθείας, εἰς τὸ εἶναιc ἡμᾶς ἀπαρχήνd τινα τῶν αὐτοῦ κτισμάτων.e
19  ⸀Ἴστε,a ἀδελφοί μου ἀγαπητοί. ἔστωb ⸀δὲ πᾶς ἄνθρωπος ταχὺςc εἰς τὸ ἀκοῦσαι,d βραδὺςe εἰς τὸ λαλῆσαι,f βραδὺςg εἰς ὀργήν,
20  ὀργὴ γὰρ ἀνδρὸς δικαιοσύνην θεοῦ ⸂οὐκ ἐργάζεται⸃.a
21  διὸ ἀποθέμενοιa πᾶσαν ῥυπαρίανb καὶ περισσείανc κακίαςd ἐν πραΰτητιe δέξασθεf τὸν ἔμφυτονg λόγον τὸν δυνάμενονh σῶσαιi τὰς ψυχὰς ὑμῶν.
22  Γίνεσθεa δὲ ποιηταὶb λόγου καὶ μὴ ⸂ἀκροαταὶc μόνον⸃ παραλογιζόμενοιd ἑαυτούς.
23  ὅτι εἴ τις ἀκροατὴςa λόγου ἐστὶνb καὶ οὐ ποιητής,c οὗτος ἔοικενd ἀνδρὶ κατανοοῦντιe τὸ πρόσωπον τῆς γενέσεωςf αὐτοῦ ἐν ἐσόπτρῳ,g
24  κατενόησενa γὰρ ἑαυτὸν καὶ ἀπελήλυθενb καὶ εὐθέως ἐπελάθετοc ὁποῖοςd ἦν.e
25  ὁ δὲ παρακύψαςa εἰς νόμον τέλειονb τὸν τῆς ἐλευθερίαςc καὶ παραμείνας,d ⸀οὐκ ἀκροατὴςe ἐπιλησμονῆςf γενόμενοςg ἀλλὰ ποιητὴςh ἔργου, οὗτος μακάριος ἐν τῇ ποιήσειi αὐτοῦ ἔσται.j
26  Εἴ τις δοκεῖa θρησκὸςb ⸀εἶναιc μὴ χαλιναγωγῶνd γλῶσσαν ⸀αὐτοῦ ἀλλὰ ἀπατῶνe καρδίαν ⸀αὐτοῦ, τούτου μάταιοςf ἡ θρησκεία.g
27  θρησκείαa καθαρὰb καὶ ἀμίαντοςc παρὰ ⸀τῷ θεῷ καὶ πατρὶ αὕτη ἐστίν,d ἐπισκέπτεσθαιe ὀρφανοὺςf καὶ χήραςg ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλονh ἑαυτὸν τηρεῖνi ἀπὸ τοῦ κόσμου.